اولین جمعه ی امرداد هزار و سیصد و نود و چهار

برخورداری از حقوق انسانی، حق تمامی بشریت است

نخستین جمعه‌ی امرداد ماه هر سال خورشیدی که می‌آید و بر ما مبارک می‌شود، یک نماد است هم‌چون فانوس دریایی برای امید، همیشه در راه بودن و فراموش نکردن آن‌چه را که می‌خواهیم و آن‌جا را که برای خواسته‌هایمان می‌رویم.

برای رسیدن، مسیر اهمیت دارد آن‌طور که راه، خودش گویی هدف است پس برای رسیدن به مقصد، راهمان را کج نمی‌کنیم و تا مقصد بیدار می‌مانیم و خاموشی گناه ماست اگر زنده به امید نمانیم.

نخستین جمعه‌ی امرداد ماه هر سال، امید زنده‌نگه‌‌داشته‌ای برای آن جمعه‌ی گرم تابستان است که همه با لبخندی از عطوفت و احترام به زندگی، در خیابان‌ها در کنار هم گام برمی‌داریم، پایکوبی می‌کنیم، همدیگر را دوباره بازمی‌یابیم و زندگی را پاس می‌داریم. ما یقین داریم که با تلاش ما، رنگین‌کمان برای همه‌ی انسان‌ها گسترده خواهد شد و هیچ انسان یا گروه انسانی‌ای دیگر در سایه نخواهد ماند و در تنهایی یآس نخواهد پوسید.

حالا که امرداد ماه یک‌هزار و سی‌صد و نود و چهار است و درست در همین نقطه که ششمین روز ملی رنگین‌کمانی‌های ایران پاس داشته می‌شود، گفتن دوباره و دوباره‌ی این‌ نکته ضرورت دارد که روز ملی رنگین‌کمانی‌های ایران به همه تعلق دارد.

ما می‌خواهیم با هم رویایی را جان ببخشاییم که در آن، انسان‌ها با تفاوت‌هاشان زیبا هستند. «ما» یعنی همه‌ی ما، با هم و در کنار هم خواست، جهانی را داریم که در آن هیچ مرزی محدودیت نیست. آن‌چه با دست‌های ما شکل می‌گیرد، سرزمینی رنگین‌کمانی است که بارانش بر همه یکسان می‌بارد و آفتابش همه را یکسان می‌تابد.

در پی زندگی شایسته‌تر هستیم و می‌توانیم.

اولین جمعه ی امرداد هزار و سیصد و نود و سه

با هم آرزو می‌کنیم، با هم به دست می‌آوریم

پنج سال پیش در چنین روزهایی گرد هم آمدیم تا بودن همدیگر را پاس بداریم. در چنین روزی، ما، گروهی از اقلیت‌های جنسی ایران، دور هم جمع شدیم تا نقطه‌ی آغازی باشیم بر بودنمان، تا با هم به دست بیاوریم آن‌چه را که رویایش را در ذهن می‌پرورانیم. قدم‌های ما راه را از خیابان‌های ایران آغاز کردند؛ استوار و مصمم همان‌گونه که نفس می‌کشیم تا زنده بمانیم. ما هر قدم را برای زندگی آزاد و حق حضور داشتن برداشتیم تا بتوانیم به فردایی امن و سرشار از آرامش بیاندیشیم و دست یابیم. در خیابان‌های ایران قدم زدیم و پرچم رنگین‌کمانی خود را در جای‌جای ایران برافراشتیم.

نخستین جمعه‌ی امرداد 1389 نقطه‌ی عطفی بود برای ما همجنسگرایان، دوجنسگرایان تراجنسی‌ها و تراجنسیتی‌های ایرانی، گذرگاهی برای فاصله گرفتن از حضور خاموش و شروع فعالیت برای دستیابی به اهداف بزرگ‌تر؛ نقطه‌ی عطفی که بدون تلاش‌های تمامی فعالان اقلیت‌های جنسی امکان نداشت.

از نخستین روز رنگین‌کمانی تا کنون که پنجمین آن را جشن می‌گیریم، کسان دیگری با ما همراه شدند که لزومن از اقلیت‌های جنسی نبودند. آن‌ها در گذر سالیان، به لزوم پرداخت به آزادی‌های فردی و جنسی برای رسیدن به یک جامعه‌ی سلامت واقف شدند. آن‌ها دانستند که مفهوم آزادی باید و ضرورت دارد تا همه‌ی افراد را دربر گیرد.

این روز زمینه‌ای برای ورود سایران از جمله سازمان‌های معتبر جهانی، هنرمندان سرشناس، رسانه‌ها و حتا شبکه‌های اجتماعی به حوزه‌ی اقلیت‌های جنسی شد. و امروز شاهد هرچه تخصصی‌تر شدن بحث‌های حوزه‌ی اقلیت‌های جنسی در سطوح تخصصی هستیم درحالی‌که پرسش‌گری و نیاز به آگاهی در جامعه و در میان خانواده‌ها هم دیده می‌شود.

خرسندیم که امروز در امردادماه 1393، جامعه‌ی اقلیت‌های حنسی ایران، در جایگاهی ایستاده است که روزی خواستار آن بود. امروز، جامعه‌ی اقلیت‌های جنسی ایران، برای دستیابی به رویاهایش ایستاده است.

سال‌ها که از پی هم بگذرند، روزی دوباره به نخستین جمعه‌ی امرداد می‌نگریم، فانوسی را خواهیم دید که نشانی از حضور بود تا در امنیت نورش، یکدیگر را بیابیم و دست در دست هم، بودنمان را جشن بگیریم. اولین جمعه‌ی امرداد نقطه‌ی عطفی است برای تماشای گذشته، احساس امنیتی برای حال و پیوندی برای آینده، روزی با آغوش باز، با احساس برابری و پیوستگی.

امسال بار دیگر دست‌هایمان را در هم گره می‌کنیم و با دلی روشن و پر امید حرکت پیوسته‌ی خود را ادامه می‌دهیم. اکنون، در این روزهای گرم، بر این حقیقت آگاه هستیم که شرط رسیدن، در کنار هم بودن است و تاکید می‌کنیم که «ما» یعنی همه‌ی ما که با تفاوت‌هایمان در کنار هم هستیم.

اولین جمعه‌ی امرداد 1393 روز اقلیت‌های جنسی ایرانی شاد باد.

اولین جمعه ی امرداد هزار و سیصد و نود و دو

  

چهارمین سالگرد روز اقلیت های جنسی ایران 

امرداد ۲۰۱۳ - ۱۳۹۲

                                                                    

این یک امرداد دیگر است که می آید و این یعنی این که نخستین جمعه ی امرداد ماه، همان روزی که بر آن بودیم تا روز شادباش و غرور اقلیت های جنسی ایرانی باشد، یک سال دیگر بزرگ تر شده است و هنوز دوام آورده است و نفس می کشد.

امروز یک جمعه ی دیگر را داریم و این امید و پایداری است که سلام می گوید و خورشید گرم ماهی از تابستان درخشنده را نشان کرده است؛ نشان به آن نشان که ما ایستاده ایم و زندگی ادامه ی زندگی و حضور ادامه ی حضور انسانی است تنها و تنها به شرط انسان بودن

اکنون و در این زمان می توانیم این باور را به سخن در آوریم که همه ی ما یعنی همه ی ما با تمام تفاوت هایمان و با تمام اشتراک ما در شرایط انسان بودگی و می توانیم این را به سخن در آوریم که ما بودیم که همه ی ما بودیم و می توان دید که این همه ی ما با تمام اختلاف ها و تفاوت اندیشگانی و روشی، اکنون در دل رنگین کمانی ها زیست می کند و آن چه می توانست هراس جدایی و چندپارگی باشد، اکنون فرصت رنگین کمانی شده است و این زیباست.

ما، رنگین کمانی ها، به عنوان بخشی از جامعه ی ایرانی و همین طور به مثابه بخشی از جماعت انسانی، در تمرین خود بودن، یگانه بودن و در عین حال با هم بودن، تمرین هم زیستی و گونه گونی کردیم و این مسیر هم چونان در ادامه است.

امرداد ماه یک هزار و سی صد و نود و دوی خورشیدی را در حالی گرامی می داریم که می دانیم هنوز راه زیادی باقی مانده است و اطمینان داریم که برای بودن در این راه و ادامه ی مسیر، همه ی ما در کنار هم بایستی که گام برداریم و مراقب هم باشیم.
به امید امردادهای گرم و درخشنده


رنگین کمانی ها
امرداد ۱۳۹۲

اولین جمعه امرداد هزار و سیصد و نود و یک

امرداد ماه، زیباست، گرم است و مهربان

و ما می‌خواستیم روزی كه برای خودمان انتخاب می‌كنیم، گرم باشد و زیبا و مهربان؛ 

ما می‌خواستیم نور امید در دل‌ها زنده شود تا چراغ راهمان باشد؛

می‌خواستیم صبوری، رواداری، همراهی و مشارکت و شادمانی و امید را تمرین کنیم؛

می‌خواستیم خورشید بتابد و بر همه‌ی ما یکسان نور بپاشد؛ می‌خواستیم و می‌خواهیم که در کنار هم، در دنیای بهتری روزگار بگذرانیم.

تاکید ما بر زیبایی، گرما، مهربانی، و آنچه می‌تواند و می‌بایست تعلق به ما داشته باشد، تاکیدی است که از اولین قدم با ما بود

و همچنان تا روزی که ما به عنوان اقلیت‌های جنسی ایرانی سهمی از گرما و زیبایی و مهربانی و تعلق موجود در خانواده‌هامان و کوچه‌های شهرمان داشته باشیم، با ما خواهد بود، مثل آوازی که خوانده می‌شود تا در یادها بماند و جزوی از حافظه‌ی انسانی ما باشد.

ما فرزندان خانواده‌های خودیم و خانواده‌ی عزیزان خودیم، و خانواده را اولین و امن‌ترین حریم زندگی می‌دانیم و می‌خواهیم آنقدر از گرما و زیبایی و مهربانی و تعلق بنویسیم و بگوییم تا پیوندهای مهربان ما و خانواده‌هامان را به دنیایی بیاوریم که پیوند ما و خانواده‌هامان را باور ندارد.

تصمیم‌گیری برای چنین روزی دشوار بود و امکان‌های ما کم. امکان‌های ما همچنان کم‌اند اما این دو سالی که به سادگی نگذشتند، قدم‌های ما را محکم‌تر و دایره‌ی آرزوهای ما را گسترده‌تر کردند. حالا دیگر این روز و تبارش در تاریخ جامعه و حافظه ی ما چنان ماندگار شده‌اند که گویی همیشه بوده‌اند، به همان اندازه که ما همیشه بوده‌ایم.

این روز نه امسال، نه سال‌های پیش از این و نه در سال‌های پیش رو، متعلق به هیچ فرد، سازمان، گروه و دسته‌ای نیست؛ 

این تاکید هم از این روست که بدانیم هیچ فرد، سازمان، گروه، و دسته‌ای توان این را ندارد که روزی به این گستردگی و فراگیری را به ما هدیه بدهد یا از ما بستاند.

این روز به کسانی از ما در جامعه‌ی اقلیت‌های جنسی تعلق دارد که در پی زندگی شایسته‌تر هستند و می‌توانند در کنار حق خود به مسئولیت‌های خود نیز واقف و متعهد باشند. ما واقفیم که مسوولیت‌پذیری ما قدم ضروری است برای رسیدن به آن چه از گرما، زیبایی، مهربانی، و تعلق آرزو می‌کنیم.

نخستین جمعه‌ی امرداد ماه هر سال، از آنِ اقلیت‌های جنسی ایرانی است و متعلق به هر کسی که رهایی و شرف انسان را طلب می‌کند.

این دو سال در حالی‌ گذشت که جامعه‌ی اقلیت‌های جنسی ایرانی رویدادهای بسیاری را از سر گذراند و در این رهگذر رشد کرد، بالید و آموخت.

سال جدید را با امید آغاز می‌کنیم و برای همه‌، و از جمله ما همجنسگراها، دوجنسگراها و تراجنسی‌های ایرانی آرزوی شادی و آزادی داریم.

یكی از همین روزهای گرم تابستان از خانه‌هامان بیرون می‌آییم، با لباس‌های رنگ به رنگ، با لب‌های پر از خنده و شادی و به همدیگر خواهیم گفت: ما توانستیم.

*برگرفته از عکسهای اقلیتهای جنسی ایرانی برای بزرگداشت اولین جمعه امرداد 1391

ما در یک توافق همگانی در رعایت انسان و ضرورت احترام، دنياي بهتري خواهیم ساخت

اگرچه همه‌چیز مهیای این است که ما در کنار هم نباشیم، اما ما داشتیم مهیای امرداد دیگری می‌شدیم تا به پاسداشت حق هرکدام از ما، برای آزادی گرایشات جنسی مورد پذیرش جامعه جهانی و بزرگداشت کرامت انسانی، روز دیگری را به نام روز اقلیت‌های جنسی ایرانی گرامی بداریم و از همگان بخواهیم تا باهم به سوی زندگی بهتر گام برداریم.

یکم امردادماه، ابتدای راه نبود و انتهای راه هم نخواهد بود. این راه را نام‌ها و روزها و رویدادهایی ساخته‌اند که هریک در خاطره‌ی هرکدام از ما محترم و عزیز هستند. ما می‌خواهیم این راه را باهم و برای هم به مقصد برسانیم. این روز فرصتی بود که می‌توانست برای همه‌ی ما محک این سفر باشد، که بدانیم تا کجا همراه هم هستیم.

متاسفانه پیش‌آمدهای اخیر در فضای مجازی به‌همراه کشمکش‌های بی‌پایان و بی‌ثمر، فرصت همبستگی را به پرتگاه مخاطره بدل کرد و فرصت را برای تصفیه‌حساب‌های شخصی، حمله به دیگران و دیگر بهره‌برداری‌های سیاسی و شخصی فراهم کرد.

ما نویسندگان این وبلاگ، بدین‌وسیله اعلام می‌داریم که از برگزاری این روز هیچ هدف سیاسی‌ای را دنبال نکرده‌ایم و نخواهیم کرد و پیوند زدن این مناسبت را به هرگونه جنبش سیاسی، نادرست و مردود می‌دانیم.

همچنین از هر گونه تلاش برای مصادره این روز در جهت پیگیری مقاصد شخصی و سیاسی اعلام برائت می‌نماییم و هرگونه اقدام به صدور بیانیه و دعوت به هر نوع تظاهرات و تجمعی را برای افراد و جامعه اقلیت‌های جنسی خطرآفرین دانسته و محکوم می‌کنیم.

نویسندگان این وبلاگ هیچ برنامه‌ای برای فعالیت‌هایی که امنیت و شرافت انسان را به مخاطره می‌اندازد و همینطور آینده شهروندان اقلیت جنسی را مخدوش می‌کند، ندارند. برنامه‌هایی مانند راهپیمایی یا پروژه‌های سیاسی‌کردن درخواست‌های مدنی، از سوی رنگین‌کمانی‌ها مردود است و مسلم است که در این راه هیچ همفکری و همراهی‌ای از سوی این گروه نخواهد شد.

بر ما روشن است که افراد آگاه به وضعیت و فضای داخل ایران، هرگز چنین پیشنهادهایی نداده‌اند و نخواهند داد و لازم به ذکر است اگر کسانی با وجود آگاهی از فضای داخل، چنین پیشنهادهایی را ارائه دهند، صلاح این اجتماع را نمی‌خواهند.

از آن‌جا که وضعیت کنونی هیچ تناسبی با اهداف و چشم‌اندازهای مثبت و سازنده این روز ندارد، اولویت اصلی ما به‌عنوان بخشی از جامعه اقلیت‌های جنسی، کوتاه‌کردن دستان سودجو، آرام‌کردن فضا و رفع خطر از جامعه اقلیت‌های جنسی و همچنین رسیدن به افق فکری مشترک با سایر عزیزان همراه خواهد بود.

برای برون‌رفت از این روند ناسالم و مخرب، که بیم آن می‌رود راه را بر روی همه گروه‌ها ببندد، این گروه به‌خاطر ارجح‌دانستن امنیت و آینده تمام افراد اجتماع اقلیت جنسی ایران، امسال از هر حرکتی کناره می‌گیرد و تاکید می‌کند که هر اظهارنظر فردی یا گروهی با این امضاء در هرجای دیگر به جز پایگاه رسمی این گروه، یعنی این وبلاگ، از سوی این گروه نمی‌باشد و مردود است.

همچنین لازم به ذکر است که هرگونه امضاء، بیانیه و متنی با عنوان رنگین‌کمانی‌ها که خارج از این وبلاگ منتشر شود یا شده باشد مرتبط با نویسندگان این وبلاگ نبوده و نظرات شخصی افراد می‌باشد.

تا مقصد بیدار می‌مانیم

به امید آزادی و با احترام به حرمت بشر

رنگین کمانی‌ها

مرداد ماه سال 1389 گذشت، ماه گرمی که حالا روز نخست آن برای ما چیزی بیش از روز اول مرداد است.

امرداد را در حالی پشت سر گذاشتیم که بی صبرانه در انتظار مردادهای دیگریم تا باز یک روز ملی دیگر را جشن بگیریم.

نخستین روز ملی مان را در حالی جشن گرفتیم که تمامی روزهایمان پیش از آن روز ملی صبوری و تلاش بود، ترکیبی از امید و یاس.

وقتی قدم پیش گذاشتیم و روز اول مرداد را روز ملی اقلیت‌های جنسی نامگذاری کردیم، دست‌مان بسیار بسته بود و امکان زیادی برای خبررسانی وسیع، و حتی محدود، به دلایل بسیار زیاد، نداشتیم. از دید ما، اعلام این روز در همان هفته‌ های آخر می توانست به مثابه‌ خبررسانی هم باشد، برای سال‌های آینده.

اعلام روز ملی بازخوردهای بسیار داشت. بیش از آن که انتظارش را داشته باشیم پذیرفته شد و دوست داشته شد.

انتقادهای بسیار بجا و نابجا هم، هم به این روز وارد شد، و هم به شیوه ای که ما این روز را اطلاع رسانی کردیم و از توانمان به اندازه‌ کافی برای اطلاع رسانی گسترده‌ تر و یا برای برنامه‌ریزی منسجم‌ تر استفاده نکردیم.

درخواست ما و پیشنهاد ما این است که تمام جامعه‌ی اقلیت‌های جنسی صاحب این روز باشد و هر کس و هر گروهی بنا به خواست و سلیقه‌ی خود برای این روز برنامه‌ریزی کند و طرح کار بریزد.
هر کس آنگونه که می پسندد و لازم می داند.

ماهی که گذشت، با روزی که از آن ما بود، هر چند به طور کامل و به طور گسترده و آنچنان که باید منتشر نشد، اما بسیار بیش از انتظار اولیه‌ی ما گسترش یافت.

پیشنهاد ما این است که از همین حالا برای سال آینده در چگونگی روز ملی و حتی در نامگذاری روز ملی، و در پیشنهاد و طرح برنامه‌های مناسب در وبلاگ‌های گوناگون و در جمع‌های حضوری و دوستانه گفت و گو کنیم و این گفت و گوها را به فضای مجازی بیاوریم و در معرض عموم بگذاریم و امکان تبادل نظر از حالا تا سال آینده را ایجاد کنیم، برای یک هفته‌ی شاد دیگر، در سال و سال های آینده.

پیشنهاد ما این است که این وبلاگ یکی از وبلاگ‌ هایی باشد که به طرح و برنامه ‌‌ریزی و پاس داشتن روز ملی اقلیت‌ های جنسی می پردازد، و وبلاگ ‌های دیگر نیز هر یک مستقل از دیگر وبلاگ‌ ها به طرح و برنامه ‌‌ریزی و پاس ‌داشت روز ملی بپردازند، و هر یک مستقلن با نظر و سلیقه و راهکارهای‌ مناسب خود.

بسیاری از ما در روز اول مردادی که گذشت در کنار هم بودیم و باهم بودن را حس کردیم، اگرچه همه چیز مهیای این بود و هست تا ما در کنار هم نباشیم. با هم بودن ما شاید به این معنی نیست و نبوده است که همه ی ما یک دیدگاه و روش را دنبال می کنیم (که این را نظرهای موافق و مخالفی که در حواشی این روز شنیده شد گواه است) بلکه معنی با هم بودن ما تلاش همه ما برای بهتر زندگی کردن و انسانی تر زندگی کردن در کنار هم است با وجود تمامی آن چیزهایی که ما را متکثر می کند، چراکه لازمه پویایی ما در همین است.

این روز تنها برای حک شدن در تقویم نیست. این روز نباید که فقط متعلق به تقویم باشد. بودن این روز، بعد از جاری شدن در صفحه های سایبر ما و بعد از جاری شدن در جمع های ما و خانه های ما و بعد از تسری پیدا کردن در شادی ها و غم های ما، جایش را در خیابان ها و کوچه ها و دانشگاه و هرجایی که زندگی هست، باز می‌کند.

روز ملی همجنسگرايان، دوجنسگرايان و دگرجنسگونگان ايرانی

ما، جمعي از همجنسگرايان، دوجنسگرايان و دگرجنسگونگان ِ ايران، روز ِ‌ اول امرداد ماه را، انتخاب كرديم و اسم اش را گذاشتيم: روز ِ ملي همجنسگرايان، دوجنسگرايان و دگرجنسگونگان ِ‌ايرانی
مرداد ماه، زيباست، گرم است و مهربان و ما مي خواستيم روزي كه براي خودمان انتخاب مي كنيم، گرم باشد و زيبا و مهربان.

اي كاش مي توانستيم از تك تك دگرباشان بپرسيم و با دانستن ِ‌ديدگاه تك تك شان، یک انتخاب مشترک و با تفاهم داشته باشیم. اميدواريم همراه يكديگر، هم دلانه، آرام و خستگي ناپذير، راه زندگی را باز كنيم به سمت ‌نور و گرما.
يكي از همين روزهای گرم تابستان از خانه هامان بيرون مي آييم، با لباس هاي رنگ به رنگ، با لب هاي پر از خنده و شادي. و به همدیگر خواهیم گفت : ما توانستيم.
دوست داریم مهر ورزي را، نگاه را و احترام را یاد بگیریم و یاد بدهیم
ما مي دانيم كه آدمي، مهربان است و پذيرا. کسانی که ما را نپذیرفته اند، روزي و به زودی ما را خواهند پذيرفت. ما در یک توافق همگانی در رعایت انسان و ضرورت احترام، دنياي بهتري خواهیم ساخت.
آنچه ما می خواهیم این است که روزي براي شادي داشته باشيم و در اين روز ِ‌شاد ِ‌تابستاني، پيامي غير از اعتماد و نگاهي جز محبت نداشته باشيم.

به امید فردايي كه در آن انسان، محترم است، انسان، دوست داشتني است .

يكي از همين روز ها، رنگين كمان ِ مهرورزي بر آسمان پديدار خواهد شد .

رنگين كماني ها