اولین جمعه ی امرداد هزار و سیصد و نود و چهار

برخورداری از حقوق انسانی، حق تمامی بشریت است

نخستین جمعه‌ی امرداد ماه هر سال خورشیدی که می‌آید و بر ما مبارک می‌شود، یک نماد است هم‌چون فانوس دریایی برای امید، همیشه در راه بودن و فراموش نکردن آن‌چه را که می‌خواهیم و آن‌جا را که برای خواسته‌هایمان می‌رویم.

برای رسیدن، مسیر اهمیت دارد آن‌طور که راه، خودش گویی هدف است پس برای رسیدن به مقصد، راهمان را کج نمی‌کنیم و تا مقصد بیدار می‌مانیم و خاموشی گناه ماست اگر زنده به امید نمانیم.

نخستین جمعه‌ی امرداد ماه هر سال، امید زنده‌نگه‌‌داشته‌ای برای آن جمعه‌ی گرم تابستان است که همه با لبخندی از عطوفت و احترام به زندگی، در خیابان‌ها در کنار هم گام برمی‌داریم، پایکوبی می‌کنیم، همدیگر را دوباره بازمی‌یابیم و زندگی را پاس می‌داریم. ما یقین داریم که با تلاش ما، رنگین‌کمان برای همه‌ی انسان‌ها گسترده خواهد شد و هیچ انسان یا گروه انسانی‌ای دیگر در سایه نخواهد ماند و در تنهایی یآس نخواهد پوسید.

حالا که امرداد ماه یک‌هزار و سی‌صد و نود و چهار است و درست در همین نقطه که ششمین روز ملی رنگین‌کمانی‌های ایران پاس داشته می‌شود، گفتن دوباره و دوباره‌ی این‌ نکته ضرورت دارد که روز ملی رنگین‌کمانی‌های ایران به همه تعلق دارد.

ما می‌خواهیم با هم رویایی را جان ببخشاییم که در آن، انسان‌ها با تفاوت‌هاشان زیبا هستند. «ما» یعنی همه‌ی ما، با هم و در کنار هم خواست، جهانی را داریم که در آن هیچ مرزی محدودیت نیست. آن‌چه با دست‌های ما شکل می‌گیرد، سرزمینی رنگین‌کمانی است که بارانش بر همه یکسان می‌بارد و آفتابش همه را یکسان می‌تابد.

در پی زندگی شایسته‌تر هستیم و می‌توانیم.