با هم آرزو می‌کنیم، با هم به دست می‌آوریم
پنج سال پیش در چنین روزهایی گرد هم آمدیم تا بودن همدیگر را پاس بداریم. در چنین روزی، ما، گروهی از اقلیت‌های جنسی ایران، دور هم جمع شدیم تا نقطه‌ی آغازی باشیم بر بودنمان، تا با هم به دست بیاوریم آن‌چه را که رویایش را در ذهن می‌پرورانیم. 
نخستین جمعه‌ی امرداد 1389 نقطه‌ی عطفی بود برای ما همجنسگرایان، دوجنسگرایان تراجنسی‌ها و تراجنسیتی‌های ایرانی، گذرگاهی برای فاصله گرفتن از حضور خاموش و شروع فعالیت برای دستیابی به اهداف بزرگ‌تر؛ نقطه‌ی عطفی که بدون تلاش‌های تمامی فعالان اقلیت‌های جنسی امکان نداشت.
از نخستین روز رنگین‌کمانی تا کنون که پنجمین آن را جشن می‌گیریم، کسان دیگری با ما همراه شدند که لزومن از اقلیت‌های جنسی نبودند. آن‌ها در گذر سالیان، به لزوم پرداخت به آزادی‌های فردی و جنسی برای رسیدن به یک جامعه‌ی سلامت واقف شدند. آن‌ها دانستند که مفهوم آزادی باید و ضرورت دارد تا همه‌ی افراد را دربر گیرد.
این روز زمینه‌ای برای ورود سایران از جمله سازمان‌های معتبر جهانی، هنرمندان سرشناس، رسانه‌ها و حتا شبکه‌های اجتماعی به حوزه‌ی اقلیت‌های جنسی شد.
خرسندیم که امروز در امردادماه 1393، جامعه‌ی اقلیت‌های حنسی ایران، در جایگاهی ایستاده است که روزی خواستار آن بود. امروز، جامعه‌ی اقلیت‌های جنسی ایران، برای دستیابی به رویاهایش ایستاده است.
سال‌ها که از پی هم بگذرند، روزی دوباره به نخستین جمعه‌ی امرداد می‌نگریم، فانوسی را خواهیم دید که نشانی از حضور بود تا در امنیت نورش، یکدیگر را بیابیم و دست در دست هم، بودنمان را جشن بگیریم. اولین جمعه‌ی امرداد نقطه‌ی عطفی است برای تماشای گذشته، احساس امنیتی برای حال و پیوندی برای آینده، روزی با آغوش باز، با احساس برابری و پیوستگی.
امسال بار دیگر دست‌هایمان را در هم گره می‌کنیم و با دلی روشن و پر امید حرکت پیوسته‌ی خود را ادامه می‌دهیم. اکنون، در این روزهای گرم، بر این حقیقت آگاه هستیم که شرط رسیدن، در کنار هم بودن است و تاکید می‌کنیم که «ما» یعنی همه‌ی ما که با تفاوت‌هایمان در کنار هم هستیم.
اولین جمعه‌ی امرداد 1393 روز اقلیت‌های جنسی ایرانی شاد باد.
